Month: November 2025

The SFDR II Proposal: An Overview

A post by Dr. Arnaud Van Caenegem

The European Commission published its proposal for amending the Sustainable Finance Disclosure Regulation (SFDR) on 20 November 2025, accompanied by a Q&A. The proposal also explicitly amends the PRIIPS Regulation and is understood to implicitly “moot” certain provisions of the Taxonomy Regulation that reference the SFDR.

The SFDR has been discussed in a previous post as a disclosure regulation, adopted with the objective to harmonize the provision of sustainability-related information in individual and collective investment activities by financial market participants, financial advisers and financial products. The Commission proposal introduces a second objective: the creation of a harmonized categorization of sustainability-related products.

This post covers the three key proposed changes: a substantial reduction of the obligations for financial market participants, a limitation of the scope to “collective investment”, and a shift from a disclosure to a categorization framework.

Continue reading “The SFDR II Proposal: An Overview”

De wijze jeugd aan het woord. Over de toekomst van het vennootschaps- en financieel recht

Cashpoolovereenkomsten zijn efficiënte tools voor het liquiditeitsbeheer binnen vennootschapsgroepen, dat staat vast. Maar wist u ook dat ze bijzondere risico’s met zich meebrengen, niet in het minst wanneer ze in stand worden gehouden wanneer de groep of een deel ervan in financiële moeilijkheden verzeild geraakt. De persoonlijke aansprakelijkheid van de bestuurders loert in dergelijke gevallen om de hoek. Waar ligt evenwel de grens tussen efficiënt liquiditeitsbeheer en misbruik van een groepsstructuur?

Dat het WVV belangrijke versoepelingen met zich bracht, onder meer op het vlak van de variaties die aan de rechten van aandeelhouders kunnen worden aangebracht, staat niet ter discussie. Eén van de drijfveren voor zoveel soepelheid was om investeringen aan te trekken of minstens in België te houden en investeerders niet noodzakelijk juridische omwegen te moeten zien maken langs buitenlandse vehikels. De private equity sector, met Luxemburg als traditioneel gastland, was hierbij een duidelijke target. Is ons WVV evenwel flexibel genoeg om deze sector te accommoderen? En zo ja, zijn de belangen van schuldeisers en minderheidsaandeelhouders dan wel nog voldoende beschermd?

Wat Central Securities Depositors (CSD’s) doen, was voor de plannen van de Europese Commissie met de in België aangehouden Russische tegoeden voor velen onbekend. Hun rol is nochtans vanuit vele opzichten cruciaal, zowel vanuit het perspectief van het vennootschaps- als het financieel recht. In belangrijke mate onontgonnen terrein in België was lange tijd de vraag naar de impact van incidenten in de “chain of intermediaries” (i.e. de ketting van aan de CSD tot de eigenlijke effectenhouder) op de rechten van aandeelhouders. Ondertussen dringt de vraag zich op of de DLT-technologie op dat vlak niet voor een aanzienlijke vereenvoudiging zou kunnen zorgen.

De aansprakelijkheid van de kredietverlener; een evergreen in het Belgisch privaat bankrecht. Zorgt de spectaculaire omwenteling in het regelgevend kader voor kredietinstellingen van de voorbije jaren, en in het bijzondere de prominente plaats die ESG-overwegingen in die regelgeving heeft ingenomen, voor een wijziging in de traditionele theorie over de aansprakelijkheid van de kredietverlener? Kunnen banken straks aansprakelijk worden gesteld wanneer blijkt dat zij, al dan niet in strijd met eigen publieke aankondigingen, krediet verlenen voor activiteiten die internationale milieunormen of de mensenrechten schenden? Wat is de mogelijke impact op de kredietverlening?

Bovenstaande vier thema’s stonden centraal in het doctoraatsonderzoek van vier recent gedoctoreerden van het Instituut Financieel Recht (IFR) van de UGent. Omdat het IFR trots is op haar alumni en we de enorme kennis en inzichten die ze de voorbije jaren hebben verzameld graag met het ruime publiek willen delen, organiseren we op 4/12 aanstaande een seminarie waarin de vier doctores het woord nemen. Ze nemen ons mee doorheen hun belangrijkste bevindingen, linken deze aan de juridische actualiteit en hebben bijzondere aandacht voor de praktische implicaties van hun onderzoek. De uiteenzettingen zijn ook online beschikbaar als een on demand webinar.

Doc-serie Vennootschaps- en financieel recht
Donderdag 4 december 2025 – 16.30 – 19.30 uur – Gent
Eveneens beschikbaar als online webinar
Deelnemers aan het seminarie of het webinar ontvangen 15% korting op de aankoop van de commerciële uitgave van de proefschriften van de sprekers.
Info en inschrijvingen https://gandaiusacademy.ugent.be/programma/rechtsdomeinen/2025-2026doc-ven-fin

Vennootschapsrechtelijke aandachtspunten bij groepsfinanciering
Dr. Louis De Meulemeester, advocaat bij Clifford Chance LLP

Agency conflicten in private equity-investeringen
Dr. Liselotte Van Coillie, advocaat in het fund structuring team van Argo Law

Ketens van tussenpersonen en Distributed Ledger Technologie (DLT) in de kapitaalmarkten
Dr. Louise Van Marcke, advocaat bij DLA Piper’s Financial Services & Insurance team en Praktijkassistent UGent

Bankaansprakelijkheid voor milieuschade en mensenrechtenschendingen
Dr. Niels Rogge, Praktijkassistent UGent

Prejudiciële vraag bij Grondwettelijk Hof over de onmogelijkheid van weigering van kwijtschelding beperkt tot bepaalde schuldeisers

Orb Gent, 13 november 2025

Een nieuwigheid van het voorlaatste faillissementsrecht (2018) was de mogelijkheid van gedeeltelijke kwijtschelding bij verzet van een derde-belanghebbende. Dit gaf de rechtbank de mogelijkheid om in grijstinten te schilderen i.p.v. het oude zwart/wit- regime van de verschoonbaarheid. Daarbij rees de vraag hoe een gedeeltelijke kwijtschelding onder de schuldeisers moest worden omgeslagen: enkel voor de zich verzettende schuldeiser, voor alle schuldeisers, hoe rekening te houden met de rangorde?

Het nieuwe art. XX.173 § 3 al. 3 stelt sinds 1 september 2023 (n.a.v. implementatie Hestructureringsrichtlijn): “De door de rechtbank gedeeltelijk geweigerde kwijtschelding wordt evenredig verdeeld over alle schuldeisers zonder inachtneming van de wettige reden van voorrang.” Dit lijkt er vanuit te gaan dat een gedeeltelijke weigering altijd geldt voor alle schuldeisers en bestaat uit een breukdeel dat voor alle schuldeisers wordt toegepast (en geen absoluut bedrag dat dan verder de rangorde volgt).

Daarmee leek de wetgever komaf te maken met de mogelijkheid dat de rechtbank ook specifieke schuldvorderingen kan uitsluiten van kwijtschelding i.p.v. één globale gedeeltelijke weigering die alle schuldeisers ten goede komt (zie voorheen D. De Marez en C. Stragier, Boek XX. Een commentaar bij het nieuwe insolventierecht, 310, nr. 583 en hier).

We hebben deze inperking van de mogelijkheden van de insolventierechtbank op deze blog betreurd. Als de gehele of gedeeltelijke weigering van kwijtschelding een vorm van “bestuursaansprakelijkheid” is voor de natuurlijke persoon, dan is de mogelijkheid van gedeeltelijke kwijtschelding een manier om de sanctie af te stemmen op de schade die door de onrechtmatigheid werd veroorzaakt.

Continue reading “Prejudiciële vraag bij Grondwettelijk Hof over de onmogelijkheid van weigering van kwijtschelding beperkt tot bepaalde schuldeisers”

Shareholder activism and sustainability: why and how do shareholders engage?

Teaser for a lunch seminar on 20 November 2025

In recent years, the corporate world has experienced an increased focus on sustainability. The pressure for climate action and social responsibility is no longer stemming solely from regulators, NGOs or the media. In fact, increasingly the push is coming from shareholders themselves. We have seen institutional investors and activist hedge funds use their shareholder rights to steer companies towards more sustainable business practices.

But how does this so-called ‘shareholder activism’ actually work in the context of sustainability? What motivates shareholders to engage on sustainability topics? And how much influence do they really have over corporate policy in jurisdictions such as Belgium, the Netherlands, the UK, and the US? 

These questions will take centre stage at the upcoming seminar on ‘Shareholder Activism and Sustainability’ organized by the Belgian Centre for Company Law, held on 20 November 2025 from 12-14h at Linklaters’ Brussels office.

The seminar will consist of the following speakers: Tom Vos (Maastricht University, University of Antwerp and Linklaters LLP), Lucia Jeremiašová (Maastricht University), Isabella Ritter (ShareAction), Rients Abma (Eumedion), Thierry L’Homme (Linklaters), Vincent Van Bueren (Gimv) and Florence Bindelle (EuropeanIssuers).

More information and registration can be found here. 

Below, we already give a teaser of the topics that will be covered in the seminar.

What is sustainability-focused shareholder activism?

Shareholder activism is not a novel, nor a recent idea. It refers to shareholders’ attempts to pressure management for changes in corporate policies and governance with the aim of improving firm performance. But in recent years, a new form of shareholder activism has emerged: sustainability-focused shareholder activism (sometimes also called ESG activism) which is focused on improving a company’s social and environmental impact, not (only) its financial performance.

This form of activism differs from ‘external stakeholder activism’ (such as litigation or protests by NGOs, unions, or consumers) because it operates from within the company’s shareholder base. Shareholders use the rights attached to their shares to advocate for change, whether through engagement with management, proposing resolutions at the general meeting, or voting against directors.

At the same time, different types of shareholder activists exist. Hedge funds, institutional investors, NGOs and even retail investors can all be active on sustainability issues. Their motives and methods may differ greatly. Some activists pursue sustainability because they see it as part of long-term financial value creation. Others act on the basis of broader social or environmental considerations, even when these do not align with shareholders’ financial interests.

The result is a complex landscape that blurs the boundaries between profit-driven engagement and purpose-driven advocacy.

Why would shareholders care about sustainability?

The motivations behind sustainable shareholder activism are as diverse as the activists themselves. Three main theoretical explanations for why investors care about corporate sustainability can be distinguished.

  1. Impact on long-term financial performance
    Many institutional investors engage on sustainability issues because they believe these affect long-term financial performance. A company that ignores environmental risks, for instance, might face future compliance- and litigation-related costs or reputational damage. Engagement thus becomes a way to protect portfolio value. However, this theory has limits. Index funds and “quasi-indexers”, which hold shares in nearly all major companies, may lack the financial incentives to monitor individual firms closely. And at some point, improving sustainability and maximising shareholder value may diverge.
  2. The ‘universal owner’ hypothesis
    According to another view, large diversified investors internalise externalities across their portfolios. As climate change and other societal issues may affect the long-term health of the entire economy and financial system, these ‘universal owners’ are motivated to promote sustainability to safeguard the value of their broadly diversified investments.  Thus, they engage for sustainability not because it improves a single firm’s returns, but because it protects their portfolio as a whole. The challenge, as scholars like Tallarita note, is that few portfolios are truly universal in practice.[1]
  3. Responding to investor demand
    Finally, asset managers may act on sustainability because they compete for investors’ capital. Many end-investors increasingly seek responsible management of their investments, and by implementing engagement strategies and robust ESG policies, firms can attract and retain these conscientious clients. Although it is of note to mention that this also raises the risk of “greenwashing” or what Christie calls “rational hypocrisy”: claiming to be committed to sustainability while avoiding costly or robust actions that such a commitment would require.[2]

Empirical evidence supports a nuanced picture. Studies find that institutional ownership is often associated with better environmental and social performance,[3] especially when investors engage collaboratively.[4] However, not all investors act on their words as some ESG funds vote strategically or selectively, supporting sustainability proposals only when their votes are non-decisive.[5]

The bottom line here is that shareholder activism has the potential to drive sustainability, but its effectiveness depends on who the activist is, how coordinated their efforts are and whether their incentives truly align with long-term value creation.

What are the tools of shareholders to influence sustainability?

Shareholder activists have several tools at their disposal to influence sustainability policy internally. These range from dialogue and engagement to formal mechanisms within corporate governance. Below, we touch on four key tools that are increasingly used to influence corporate sustainability agendas:

  1. Public Letters
    Activists may send open letters urging companies to adopt more ambitious climate targets or disclose sustainability information. These letters can attract media attention and signal investor expectations to the market.
  2. Shareholder Proposals
    In many jurisdictions, shareholders can submit proposals for consideration at the general meeting. These give investors a formal channel to put sustainability issues on the agenda at the general meeting. Such proposals are typically non-binding but may be impactful as signals of investor concern, attract attention of other shareholders, and influence board decisions. 
  3. Director Elections 
    Because boards set long-term strategy, electing or removing directors can be one of the most powerful ways to influence sustainability policy. Shareholders can support or oppose candidates of the board based on their sustainability stance, or, in some instances even propose their own alternative candidates. The 2021 Engine No. 1 campaign at ExxonMobil underscores the manner in which even small investors can make a significant impact.
  4. Say-on-Climate Votes
    A newer development, “say-on-climate” votes, allows shareholders to vote on companies’ climate policies. These votes may either be voluntarily offered by companies, proposed by shareholders, required by law or required by a company’s articles of association. Climate votes are becoming more common across jurisdictions and highlight the growing demand for corporate sustainability. 

​​Together, the aforementioned tools form a fast-evolving set of tools for shareholders, shifting the topic of sustainability from the sidelines of annual reports to the centre of corporate governance debates today.

Questions for Debate

The upcoming seminar will not only describe the mechanisms above but also invite discussion on their implications for corporate law and governance. Among the questions to be debated:

  • Will there be an increasing trend of shareholder activism on sustainability?
  • What can boards do to avoid shareholder activism on sustainability? How should they respond?
  • Should shareholders be able to file non-binding proposals on sustainability,?
  • Does current Belgian company law give shareholders sufficient means to influence corporate sustainability strategies?
  • Should Belgium introduce a mandatory “Say on Climate” vote?
  • Should shareholders have (more of) say on corporations’ sustainability policies; or is this best left to the discretion of boards?
  • Finally, will greater accountability to shareholders make companies more sustainable?

The seminar promises a lively exchange between academics, practitioners and policy experts. If you want to join us for this discussion, you can find more information and registration here.

Tom Vos
Assistant professor at Maastricht University, visiting professor at the University of Antwerp, Research Fellow at KU Leuven and attorney at Linklaters LLP

Lucia Jeremiašová
PhD candidate and lecturer at Maastricht University

Ehrin Belic
Student intern at the Institute for Corporate Law, Governance and Innovation Policies, Maastricht University

[1] Roberto Tallarita, “The Limits of Portfolio Primacy”, 76 Vanderbilt Law Review 2:511 (2023).

[2] Anna Christie, “The Agency Costs of Sustainable Capitalism”, 55 University of California, 875 (2021).

[3] Alexander Dyck, Karl V. Lins, Lukas Roth, Hannes F. Wagner, “Do institutional investors drive corporate social responsibility? International evidence” (2019), Journal of Financial Economics, Vol. 131, Issue 3, p. 693-714,

[4] Marco Ceccarelli, Simon Glossner, Mikael Homanen, Daniel Schmidt, “Which institutional investors drive corporate sustainability?” (2021), <http://dx.doi.org/10.2139/ssrn.3988058>.

[5] Roni Michaely, Guillem Ordonez-Calafi, Silvina Rubio, “Mutual Funds’ Strategic Voting on Environmental and Social Issues” (2021), ECGI Finance Working Paper No. 774/2021.