1. In artikel 147 W.Succ. staat dat “de verenigingen zonder winstoogmerk, de internationale verenigingen zonder winstoogmerk en de private stichtingen, beheerst door het Wetboek van vennootschappen en verenigingen” vanaf 1 januari volgend op de datum van hun oprichting onderworpen zijn aan een jaarlijkse taks tot vergoeding van de successierechten.[1] Deze bepaling gaat terug op artikel 44, lid 1 van de wet van 27 juni 1921[2] waarin stond: “De vereenigingen zonder winstgevend doel en de instellingen van openbaar nut zijn onderhevig aan eene jaarlijksche belasting.” Het ging toen om de invoering van een jaarlijkse “taxe tot vergoeding der successierechten” ten belope van 0,10% op het brutovermogen van die lichamen. Vrijstellingen van die belasting werden toen niet voorzien. Daarentegen was er bijv. in artikel 2, § 1 van de wet van 17 oktober 1945[3], welke een éénmalige belasting van 5% op het kapitaal invoerde, wel sprake van een vrijstelling ten behoeve van “erkende mutualiteitsverenigingen.”[4]
2. Op 6 augustus 1990[5] kwam er een wet “betreffende de ziekenfondsen en de landsbonden van ziekenfondsen” tot stand, in opvolging van de wet van 23 juni 1894: “Verkrijgen vanaf de datum van inwerkingtreding van deze wet, van rechtswege de hoedanigheid van: 1° ‘ziekenfonds’: de verbonden die, op de datum van inwerkingtreding van deze wet, als dusdanig erkend waren in de zin van artikel 3 van de wet van 23 juni 1894 houdende herziening van de wet van 3 april 1851 op de maatschappijen van onderlinge bijstand; 2° ‘landsbond’: de landsbonden die, op de datum van inwerkingtreding van deze wet, als dusdanig erkend waren in de zin van artikel 3bis van voornoemde wet van 23 juni 1894”, aldus artikel 69 van de wet van 6 augustus 1990. In artikel 2, § 1 stond ook dat ziekenfondsen “verenigingen” van natuurlijke personen zijn die het bevorderen van het fysiek, psychisch en sociaal welzijn als streefdoel hebben in een geest van voorzorg, onderlinge hulp en solidariteit. Zij oefenen hun activiteiten uit “zonder winstoogmerk.” Volgens de huidige tekst van artikel 6, § 1 van die wet zijn de landsbonden van ziekenfondsen ook “verenigingen” van ten minste twee ziekenfondsen met hetzelfde streefdoel als dat bedoeld in artikel 2 en met dezelfde opdrachten als die bepaald in artikel 7, §§ 2 en 4 van die wet en die gemachtigd zijn, als verzekeringsinstellingen, mee te werken aan de uitvoering van de federale verplichte verzekering voor geneeskundige verzorging en uitkeringen.
Volgens de regeringsgemachtigden voor de Raad van State[6] waren de ziekenfondsen en de landsbonden van ziekenfondsen als “sui generis”-lichamen te beschouwen. Zij zouden niet onder toepassing vallen van de wet van 27 juni 1921, welke niet op complementaire wijze zou regelen hetgeen niet in het ontwerp werd geregeld. Het leek de Raad van State niet overbodig dat het niet toepasselijk zijn van de wet van 27 juni 1921 uitdrukkelijk zou worden vermeld. In artikel 73, lid 1 van die wet werd aldus de volgende bepaling opgenomen: “De wet van 27 juni 1921 waarbij aan de verenigingen zonder winstgevend doel en aan de instellingen van openbaar nut rechtspersoonlijkheid wordt verleend, is niet van toepassing op de ziekenfondsen en de landsbonden.”
Anders dan bijv. in de wet van 23 juni 1894[7] werd in 1990 niet in de wet opgenomen dat de bedoelde lichamen zouden zijn vrijgesteld van de patrimoniumtaks, of van andere heffingen. Mogelijk had de wetgever in het achterhoofd dat ziekenfondsen en landsbonden van ziekenfondsen toen alsnog in Lijst I van Bijlage II van het Repertorium RJ stonden waarin de niet aan de patrimoniumtaks onderworpen openbare instellingen van de Staat, de Gemeenschappen en de Gewesten waren opgenomen. Maar uit de website Fisconet van de Federale Overheidsdienst Financiën blijkt dat vanaf 1 april 2010 zowel de ziekenfondsen als de landsbonden van ziekenfondsen (erkend overeenkomstig de wet van 6 augustus 1990) uit die lijst werden geschrapt. Een reden wordt niet opgegeven. De wetgever kwam in 2010 ook niet tussen om het niet onderworpen zijn van ziekenfondsen en landsbonden van ziekenfondsen te bevestigen. De “Controledienst voor de ziekenfondsen en de landsbonden van ziekenfondsen” wordt overigens wel nog in die lijst vermeld … .
3. Op 23 maart 2019 kwam een nieuw Wetboek van vennootschappen en verenigingen tot stand (“WVV”). In artikel 1:2 WVV staat dat een “vereniging” wordt opgericht bij een overeenkomst tussen twee of meer personen, leden genaamd. Zij streeft een belangeloos doel na in het kader van één of meer welbepaalde activiteiten die zij tot voorwerp heeft. Zij mag rechtstreeks noch onrechtstreeks enig vermogensvoordeel uitkeren of bezorgen aan de oprichters, de leden, de bestuurders of enig andere persoon behalve voor het in de statuten bepaald belangeloos doel. Elke verrichting in strijd met dit verbod is nietig. Dat het begrip van “vereniging” in artikel 1:2 WVV ruimer[8] is op te vatten dan enkel beperkt tot verenigingen die vielen onder de wet van 27 juni 1921; hetgeen ook kan blijken uit artikel 1:6, § 1 WVV dat stelt: “De feitelijke vereniging is een vereniging zonder rechtspersoonlijkheid beheerst door de overeenkomst tussen partijen”; in zoverre worden ook die verenigingen door de loutere vermelding ervan beheerst door het Wetboek van vennootschappen en verenigingen. In artikel 1:6, § 2 WVV staat verder : “Dit wetboek erkent als verenigingen met rechtspersoonlijkheid: – de vereniging zonder winstoogmerk, afgekort VZW; – de internationale vereniging zonder winstoogmerk, afgekort IVZW.” Er wordt dus niet met zoveel woorden nog naar de wet van 27 juni 1921 verwezen, welke door artikel 35 van die wet overigens werd opgeheven. Het betreft specifieke bepalingen die aan de algemeenheid van artikel 1:2 WVV niet afdoen. Opvallend is ook dat artikel 73 van de wet van 6 augustus 1990 door de wet van 23 maart 2019 niet werd gewijzigd. Werd deze bepaling door de wetgever in 2019 uit het oog verloren?[9] In die bepaling staat dus nog altijd een verwijzing naar de wet van 27 juni 1921 en niet naar het Wetboek van vennootschappen en verenigingen.
4. Voor de Algemene administratie van de patrimoniumdocumentatie (“AAPD”) is er geen vuiltje aan de lucht. Bijna vier jaar later, op 27 februari 2023, komt er namelijk een beslissing[10] tot stand die luidt als volgt: “Ziekenfondsen zijn verenigingen van natuurlijke personen die, in een geest van voorzorg, onderlinge hulp en solidariteit, het bevorderen van het fysiek, psychisch en sociaal welzijn als streefdoel hebben (zie artikel 2, § 1 van de wet van 6 augustus 1990 betreffende de ziekenfondsen en de landsbonden van ziekenfondsen). Zij oefenen hun activiteiten uit zonder winstoogmerk. Het is een vorm van vereniging ‘sui generis’ die niet wordt beheerst door het Wetboek van vennootschappen en verenigingen (zie tevens artikel 73 van de wet van 6 augustus 1990), maar alleen door de wet die haar definieert, meer bepaald voornoemde wet van 6 augustus 1990 en de uit deze wet voortkomende besluiten. Vermits de taks tot vergoeding van de successierechten alleen van toepassing is op (internationale) verenigingen zonder winstoogmerk en private stichtingen beheerst door het Wetboek van vennootschappen en verenigingen, is deze niet van toepassing op ziekenfondsen.”
5. Vanuit het oogpunt van de legaliteitsvereiste inzake belastingen valt in de doctrine op 2 oktober 2023 op het standpunt van de AAPD kritiek te beluisteren[11]: “A notre estime, cette décision de l’Administration fiscale fédérale ne repose sur aucun fondement légal. La taxe compensatoire des droits de succession frappe notamment les ASBL, sous réserve des exonérations visées aux articles 148 et 148bis du C. succ. Or, les mutualités sont des ASBL visées par le CSA [art. 1:2] et le C. succ. ne prévoit aucune exemption pour les mutualités. Donc, la taxe compensatoire est applicable aux mutualités.”
Ook de ongrondwettelijkheid van de administratieve beslissing wordt in het licht gesteld: “En considérant que la taxe compensatoire n’est applicable qu’aux ASBL, AISBL et fondations privées ‘régies par le CSA’, l’Administration fiscale fédérale ajoute une condition d’application au texte légal, ce qui est contraire au principe constitutionnel de légalité de l’impôt (art. 170 Const.). Ce principe signifie qu’ ‘une assemblée délibérante démocratiquement élue (est) seule compétente pour instaurer l’impôt et établir les éléments essentiels de celui-ci’ (C.C., 13 mars 2008, n° 54/2008).”
Tenslotte worden volgens de auteur de interpretatieregels inzake belastingen niet gerespecteerd: “L’AGDP viole également les règles d’interprétation en matière d’impôt. La loi fiscale est de stricte interprétation, qu’elle soit favorable au contribuable ou qu’elle lui soit défavorable. La portée de la loi fiscale ne peut être restreinte sous prétexte que le texte donne lieu à des injustices (Cass., 28 mai 1971, Pas., I, 1971, p. 922).” Voornoemd cassatiearrest[12] betrof een gemeentelijk belastingreglement dat volgens de bestendige deputatie van de provincieraad van Brabant bij toepassing een “schreeuwende onrechtvaardigheid” zou hebben betekend. Die deputatie hield zich het recht voor om “over de billijkheid van een aanslag te oordelen.” Die handelwijze kon echter niet op genade rekenen vanwege het Hof van Cassatie. Het bestreden besluit werd vernietigd. De bestendige deputatie waarbij, zoals ten deze, een reclamatie tegen een aanslag in een directe gemeentelijke aandeelbelasting was ingediend, deed uitspraak als rechtsprekend lichaam. Het grondwettelijk beginsel van de scheiding der machten verzette zich ertegen dat zij als dusdanig over de billijkheid van de aanslag zou oordelen. Dit is niet anders voor de AAPD.
6. Tijdens de parlementaire voorbereiding van de wet van 28 december 2023 bleef die bijdrage uit de rechtsleer onder de radar. Ook de oppositie was hiermede kennelijk niet bekend. Wel blijkt dat tijdens een eerste lezing van het wetsontwerp op 25 oktober 2023 Kamerlid PIEDBOEUF stelde dat het “aanstootgevend” zou zijn dat “maatwerkbedrijven”, die werkgelegenheid creëren voor personen met een handicap en het nu al moeilijk hebben, de patrimoniumtaks opgelegd zouden krijgen. Op dat moment ontsnapte enkel nog maar de zorgsector aan het nieuwe progressieve tarief. Terwijl nog volgens het Kamerlid ziekenfondsen en vakbonden “met hun uitgebreide vastgoedportefeuille” bij voortduring niet onderworpen zouden zijn aan de patrimoniumtaks.[13] Minister van Financiën VAN PETEGHEM bevestigde echter dat ziekenfondsen buiten het toepassingsgebied van de patrimoniumtaks bleven als gevolg van een “beschikking” van de belastingadministratie op basis van de rechtspositie van de ziekenfondsen zoals die door de belastingadministratie zelf werd geanalyseerd. Die analyse werd weliswaar niet als een bijlage bij het verslag van de Kamercommissie voor Financiën en Begroting toegevoegd. Aan te nemen valt echter dat door de minister verwezen werd naar de voornoemde beslissing van 27 februari 2023.[14] Gelet op de hiervoor in nr. 5 weergegeven argumenten kan deze beslissing echter niet gevolgd worden. De belastingadministratie is geen wetgever.
7. De slotsom is helder: (i) gelet op artikel 147 W.Succ. zijn ziekenfondsen en landsbonden van ziekenfondsen onderworpen aan de patrimoniumtaks; ook deze lichamen zijn in zoverre beheerst door het Wetboek van vennootschappen en verenigingen; en (ii) de wetgever heeft in 2023 ten aanzien van die lichamen in artikel 149 W.Succ. niet in een vrijstelling voorzien.
[1] Zoals gewijzigd door art. 11 van de wet van 28 december 2023 (BS 29 december 2023), met ingang van 1 januari 2024 (art. 26).
[2] BS 1 juli 1921. Zie verder J.M.C.X. GOEDSEELS, La personnalité civile des associations sans but lucratif et des établissements d’utilité publique, Brussel, Albert Hauchamps Éditeur, 1921, 177; D. DESCHRIJVER, “De jaarlijkse taks tot vergoeding van de successierechten na de wet van 28 december 2023. Is de ‘dode hand’ niet dood, maar wel nog springlevend?”, AFT 2024, afl. 3, 8 e.v.; B. VAN BAELEN, “Taxing the rich (non-profits)? Een nieuwe regeling voor de patrimoniumtaks in de maak”, Corporate Finance Lab 30 november 2023.
[3] BS 26 oktober 1945. Zie verder C. DE MEY en J. VAN BASTELAER, Traité de l’impôt sur le capital, Brussel, Bruylant, 1946, 23, nr. 12.
[4]. In de zin van de wet van 23 juni 1894 “houdende herziening van de wet van 3 april 1851 op de maatschappijen van onderlinge bijstand” (BS 25-26 juni 1894).
[5] BS 28 september 1990.
[6] RvS 8 februari 1990; Parl.St. Kamer 1989-90, nr. 1153/1, 57.
[7] In art. 2 van die wet was er wel sprake van vrijstellingen van de zegeltaks en de registratierechten, zoals dit ook al het geval was in art. 3, 2° van de wet van 3 april 1851 (BS 10 april 1851).
[8] Kennelijk voor een beperkende interpretatie van art. 1:2 WVV: F. HELLEMANS en P. HULPIAU, “Verenigingen en stichtingen geïntegreerd in het nieuwe Wetboek van vennootschappen en verenigingen: de structurele en inhoudelijke vernieuwingen doorgelicht” in Het WVV doorgelicht, Antwerpen-Gent-Cambridge, Intersentia, 2021, 555, nrs. 7 e.v.
[9] De wetgever was er zich kennelijk wel in het algemeen van bewust dat ook in andere wetten een aanpassing diende te gebeuren. Zo staat bijv. in art. 30 van die wet wel dat in art. XX.225, § 2 WER een verwijzing naar de wet van 27 juni 1921 welke wordt opgeheven. Maar over de wet van 6 augustus 1990 wordt dus geen gewag gemaakt.
[10] Nr. EE/107.901, welke beslissing ook werd opgenomen in het administratieve Repertorium RJ onder het nummer S 148/06-01.
[11] M. PETIT, “Selon l’AGDP, la taxe compensatoire n’est pas applicable aux mutualités”, Act.Fisc. 2023, afl. 31, 1.
[12] Arr.Cass. 1971, 970.
[13]. Parl.St. Kamer 2023-24, nr. 3607/005, 22 en 41 e.v.
[14] De minister herhaalde namelijk met zoveel woorden dat verenigingen zonder winstoogmerk, die “beheerst” worden door het Wetboek van vennootschappen en verenigingen, binnen het toepassingsbied van de patrimoniumtaks vallen: “Alle andere sui generis-vormen en andere vallen niet binnen dat toepassingsgebied van de patrimoniumtaks en zullen bijgevolg die patrimoniumtaks niet moeten betalen” (Parl.St. Kamer 2023-24, nr. 3607/010, 32). Zie ook kennelijk nog in die zin S. GARROY en X. GÉRARD, “La taxe annuelle compensatoire des droits de succession anno 2024: décryptage”, RGFCP 2024, afl. 3, 41.
Corporate Finance Lab 