Category: Belgium

A cost-free reparation loan that costs billions and reconstructs nothing

A critical look by Veerle Colaert and Paul Dermine at the wrangling over the Russian assets held at Euroclear

While Trump’s original peace plan appears to be off the table, his proposal to create an investment fund with Russian assets at Euroclear continues to reverberate. Many European leaders are now calling even more forcefully for these assets to be transferred to Ukraine without delay, before the Trump administration mobilises them with its own agenda – and for its own benefit.

The urge to act quickly is understandable, but it is at least as important to keep a cool head. The United States clearly cannot seize the Russian assets held at Euroclear without the EU’s consent. And the reasons for the EU to leave those assets untouched remain as compelling as ever.

Continue reading “A cost-free reparation loan that costs billions and reconstructs nothing”

Insolventierecht: een synopsis in minder dan 4500 woorden

Insolventierecht is het recht van schaarste: waar aanspraken botsen en waarde moet worden verdeeld zonder dat elk kan krijgen wat hem krachtens het niet-insolventierecht toekomt. Deze schaarste dwingt het privaatrecht tot zijn scherpste keuzes. Insolventierecht is daardoor een zeer technisch en een zeer politiek rechtsdomein.

Het onderscheid tussen zakelijke dan wel persoonlijke rechten komt in alle scherpte naar voor in de insolventiehypothese. Waar het zakelijk recht een reële aanspraak geeft op een goed (un droit réel), heeft de schuldeiser slechts een hoopvolle verwachting van een toekomstige realisatie (une créance).

Continue reading “Insolventierecht: een synopsis in minder dan 4500 woorden”

Prejudiciële vraag bij Grondwettelijk Hof over de onmogelijkheid van weigering van kwijtschelding beperkt tot bepaalde schuldeisers

Orb Gent, 13 november 2025

Een nieuwigheid van het voorlaatste faillissementsrecht (2018) was de mogelijkheid van gedeeltelijke kwijtschelding bij verzet van een derde-belanghebbende. Dit gaf de rechtbank de mogelijkheid om in grijstinten te schilderen i.p.v. het oude zwart/wit- regime van de verschoonbaarheid. Daarbij rees de vraag hoe een gedeeltelijke kwijtschelding onder de schuldeisers moest worden omgeslagen: enkel voor de zich verzettende schuldeiser, voor alle schuldeisers, hoe rekening te houden met de rangorde?

Het nieuwe art. XX.173 § 3 al. 3 stelt sinds 1 september 2023 (n.a.v. implementatie Hestructureringsrichtlijn): “De door de rechtbank gedeeltelijk geweigerde kwijtschelding wordt evenredig verdeeld over alle schuldeisers zonder inachtneming van de wettige reden van voorrang.” Dit lijkt er vanuit te gaan dat een gedeeltelijke weigering altijd geldt voor alle schuldeisers en bestaat uit een breukdeel dat voor alle schuldeisers wordt toegepast (en geen absoluut bedrag dat dan verder de rangorde volgt).

Daarmee leek de wetgever komaf te maken met de mogelijkheid dat de rechtbank ook specifieke schuldvorderingen kan uitsluiten van kwijtschelding i.p.v. één globale gedeeltelijke weigering die alle schuldeisers ten goede komt (zie voorheen D. De Marez en C. Stragier, Boek XX. Een commentaar bij het nieuwe insolventierecht, 310, nr. 583 en hier).

We hebben deze inperking van de mogelijkheden van de insolventierechtbank op deze blog betreurd. Als de gehele of gedeeltelijke weigering van kwijtschelding een vorm van “bestuursaansprakelijkheid” is voor de natuurlijke persoon, dan is de mogelijkheid van gedeeltelijke kwijtschelding een manier om de sanctie af te stemmen op de schade die door de onrechtmatigheid werd veroorzaakt.

Continue reading “Prejudiciële vraag bij Grondwettelijk Hof over de onmogelijkheid van weigering van kwijtschelding beperkt tot bepaalde schuldeisers”

Shareholder activism and sustainability: why and how do shareholders engage?

Teaser for a lunch seminar on 20 November 2025

In recent years, the corporate world has experienced an increased focus on sustainability. The pressure for climate action and social responsibility is no longer stemming solely from regulators, NGOs or the media. In fact, increasingly the push is coming from shareholders themselves. We have seen institutional investors and activist hedge funds use their shareholder rights to steer companies towards more sustainable business practices.

But how does this so-called ‘shareholder activism’ actually work in the context of sustainability? What motivates shareholders to engage on sustainability topics? And how much influence do they really have over corporate policy in jurisdictions such as Belgium, the Netherlands, the UK, and the US? 

These questions will take centre stage at the upcoming seminar on ‘Shareholder Activism and Sustainability’ organized by the Belgian Centre for Company Law, held on 20 November 2025 from 12-14h at Linklaters’ Brussels office.

The seminar will consist of the following speakers: Tom Vos (Maastricht University, University of Antwerp and Linklaters LLP), Lucia Jeremiašová (Maastricht University), Isabella Ritter (ShareAction), Rients Abma (Eumedion), Thierry L’Homme (Linklaters), Vincent Van Bueren (Gimv) and Florence Bindelle (EuropeanIssuers).

More information and registration can be found here. 

Below, we already give a teaser of the topics that will be covered in the seminar.

What is sustainability-focused shareholder activism?

Shareholder activism is not a novel, nor a recent idea. It refers to shareholders’ attempts to pressure management for changes in corporate policies and governance with the aim of improving firm performance. But in recent years, a new form of shareholder activism has emerged: sustainability-focused shareholder activism (sometimes also called ESG activism) which is focused on improving a company’s social and environmental impact, not (only) its financial performance.

This form of activism differs from ‘external stakeholder activism’ (such as litigation or protests by NGOs, unions, or consumers) because it operates from within the company’s shareholder base. Shareholders use the rights attached to their shares to advocate for change, whether through engagement with management, proposing resolutions at the general meeting, or voting against directors.

At the same time, different types of shareholder activists exist. Hedge funds, institutional investors, NGOs and even retail investors can all be active on sustainability issues. Their motives and methods may differ greatly. Some activists pursue sustainability because they see it as part of long-term financial value creation. Others act on the basis of broader social or environmental considerations, even when these do not align with shareholders’ financial interests.

The result is a complex landscape that blurs the boundaries between profit-driven engagement and purpose-driven advocacy.

Why would shareholders care about sustainability?

The motivations behind sustainable shareholder activism are as diverse as the activists themselves. Three main theoretical explanations for why investors care about corporate sustainability can be distinguished.

  1. Impact on long-term financial performance
    Many institutional investors engage on sustainability issues because they believe these affect long-term financial performance. A company that ignores environmental risks, for instance, might face future compliance- and litigation-related costs or reputational damage. Engagement thus becomes a way to protect portfolio value. However, this theory has limits. Index funds and “quasi-indexers”, which hold shares in nearly all major companies, may lack the financial incentives to monitor individual firms closely. And at some point, improving sustainability and maximising shareholder value may diverge.
  2. The ‘universal owner’ hypothesis
    According to another view, large diversified investors internalise externalities across their portfolios. As climate change and other societal issues may affect the long-term health of the entire economy and financial system, these ‘universal owners’ are motivated to promote sustainability to safeguard the value of their broadly diversified investments.  Thus, they engage for sustainability not because it improves a single firm’s returns, but because it protects their portfolio as a whole. The challenge, as scholars like Tallarita note, is that few portfolios are truly universal in practice.[1]
  3. Responding to investor demand
    Finally, asset managers may act on sustainability because they compete for investors’ capital. Many end-investors increasingly seek responsible management of their investments, and by implementing engagement strategies and robust ESG policies, firms can attract and retain these conscientious clients. Although it is of note to mention that this also raises the risk of “greenwashing” or what Christie calls “rational hypocrisy”: claiming to be committed to sustainability while avoiding costly or robust actions that such a commitment would require.[2]

Empirical evidence supports a nuanced picture. Studies find that institutional ownership is often associated with better environmental and social performance,[3] especially when investors engage collaboratively.[4] However, not all investors act on their words as some ESG funds vote strategically or selectively, supporting sustainability proposals only when their votes are non-decisive.[5]

The bottom line here is that shareholder activism has the potential to drive sustainability, but its effectiveness depends on who the activist is, how coordinated their efforts are and whether their incentives truly align with long-term value creation.

What are the tools of shareholders to influence sustainability?

Shareholder activists have several tools at their disposal to influence sustainability policy internally. These range from dialogue and engagement to formal mechanisms within corporate governance. Below, we touch on four key tools that are increasingly used to influence corporate sustainability agendas:

  1. Public Letters
    Activists may send open letters urging companies to adopt more ambitious climate targets or disclose sustainability information. These letters can attract media attention and signal investor expectations to the market.
  2. Shareholder Proposals
    In many jurisdictions, shareholders can submit proposals for consideration at the general meeting. These give investors a formal channel to put sustainability issues on the agenda at the general meeting. Such proposals are typically non-binding but may be impactful as signals of investor concern, attract attention of other shareholders, and influence board decisions. 
  3. Director Elections 
    Because boards set long-term strategy, electing or removing directors can be one of the most powerful ways to influence sustainability policy. Shareholders can support or oppose candidates of the board based on their sustainability stance, or, in some instances even propose their own alternative candidates. The 2021 Engine No. 1 campaign at ExxonMobil underscores the manner in which even small investors can make a significant impact.
  4. Say-on-Climate Votes
    A newer development, “say-on-climate” votes, allows shareholders to vote on companies’ climate policies. These votes may either be voluntarily offered by companies, proposed by shareholders, required by law or required by a company’s articles of association. Climate votes are becoming more common across jurisdictions and highlight the growing demand for corporate sustainability. 

​​Together, the aforementioned tools form a fast-evolving set of tools for shareholders, shifting the topic of sustainability from the sidelines of annual reports to the centre of corporate governance debates today.

Questions for Debate

The upcoming seminar will not only describe the mechanisms above but also invite discussion on their implications for corporate law and governance. Among the questions to be debated:

  • Will there be an increasing trend of shareholder activism on sustainability?
  • What can boards do to avoid shareholder activism on sustainability? How should they respond?
  • Should shareholders be able to file non-binding proposals on sustainability,?
  • Does current Belgian company law give shareholders sufficient means to influence corporate sustainability strategies?
  • Should Belgium introduce a mandatory “Say on Climate” vote?
  • Should shareholders have (more of) say on corporations’ sustainability policies; or is this best left to the discretion of boards?
  • Finally, will greater accountability to shareholders make companies more sustainable?

The seminar promises a lively exchange between academics, practitioners and policy experts. If you want to join us for this discussion, you can find more information and registration here.

Tom Vos
Assistant professor at Maastricht University, visiting professor at the University of Antwerp, Research Fellow at KU Leuven and attorney at Linklaters LLP

Lucia Jeremiašová
PhD candidate and lecturer at Maastricht University

Ehrin Belic
Student intern at the Institute for Corporate Law, Governance and Innovation Policies, Maastricht University

[1] Roberto Tallarita, “The Limits of Portfolio Primacy”, 76 Vanderbilt Law Review 2:511 (2023).

[2] Anna Christie, “The Agency Costs of Sustainable Capitalism”, 55 University of California, 875 (2021).

[3] Alexander Dyck, Karl V. Lins, Lukas Roth, Hannes F. Wagner, “Do institutional investors drive corporate social responsibility? International evidence” (2019), Journal of Financial Economics, Vol. 131, Issue 3, p. 693-714,

[4] Marco Ceccarelli, Simon Glossner, Mikael Homanen, Daniel Schmidt, “Which institutional investors drive corporate sustainability?” (2021), <http://dx.doi.org/10.2139/ssrn.3988058>.

[5] Roni Michaely, Guillem Ordonez-Calafi, Silvina Rubio, “Mutual Funds’ Strategic Voting on Environmental and Social Issues” (2021), ECGI Finance Working Paper No. 774/2021.

The 28th Company Law Regime – paper by the Belgian Centre of Company Law

This Belgian Centre of Company Law (‘BCCL’) has published a paper with feedback on the ideas for a 28th Company Law Regime, as part of the Consultation which the Commission has organized on this topic.

BCV_CDS_28th Regime_20250926Download

The BCCL is a non-profit organization bringing together virtually all Belgian corporate law scholars and various Belgian corporate law practitioners with an academic affiliation.

Het beleidsvoorstel rond omzetting van de MVS Richtlijn: voorgestelde aanpassingen rond soortdisproportionele uitgiftes en het soortoverstijgend wettelijk voorkeurrecht

Een post door Michiel Stuyts (Eubelius, UAntwerpen)

Een werkgroep binnen het Belgisch Centrum voor Vennootschapsrecht / Centre belge du Droit des Sociétés (BCV-CDS) heeft een beleidsvoorstel uitgewerkt dat advies uitbrengt aan de Belgische wetgever over de omzetting van de Europese richtlijn betreffende structuren met aandelen met meervoudig stemrecht (“MVS Richtlijn”). Het volledige voorstel, dat inzet op een bredere beleidsherziening, is hier beschikbaar, en is in een eerdere blogpost geïntroduceerd.

Deze post gaat nader in op twee van de voorgestelde aanpassingen: een opt-out-mogelijkheid in verband met zogenaamde “soortdisproportionele uitgiftes”, en een terugkeer naar een algemeen “soortoverstijgend” (d.i. niet soortgebonden) wettelijk voorkeurrecht.

Continue reading “Het beleidsvoorstel rond omzetting van de MVS Richtlijn: voorgestelde aanpassingen rond soortdisproportionele uitgiftes en het soortoverstijgend wettelijk voorkeurrecht”

Repliek: het faillissement van de beherende vennoot van een VOF of commanditaire vennootschap (bis)

Een post door Matthias Wauters (Eubelius, KU Leuven)

1.

Recent verscheen in het TRV-RPS een arrest van het Hof van Beroep te Brussel (Brussel 26 februari 2024, TRV-RPS 2025, 568) waarin het Hof zich uitsprak over de persoonlijke faillietverklaring van een natuurlijke persoon, beherend vennoot van een CommV. De vraag raakt aan de essentie van de vennootschappen zonder volkomen rechtspersoonlijkheid. Nu de VOF sinds bijna drie decennia niet langer de vennootschap van gemeen recht uitmaakt, zijn de onvolkomen rechtspersonen een stuk schaarser geworden. Dat geldt ook voor de theorievorming rond deze vennootschappen met dubbel gelaat. De beperkte toepassingen blijven niettemin boeiende conceptuele vragen oproepen, zoals ook blijkt uit voormeld arrest en de annotatie van S. Snauwaert.

Continue reading “Repliek: het faillissement van de beherende vennoot van een VOF of commanditaire vennootschap (bis)”

Juridische complexiteit: een conceptueel denkader

Ons rechtsbestel wordt al decennia geassocieerd met een groeiende complexiteit. In publieke debatten wordt gesproken over ‘regelneverij’, ‘juridische doolhoven’ en ‘overregulering’. Burgers, ondernemingen en maatschappelijke stakeholders ervaren regelgeving vaak als nodeloos ingewikkeld. Bedrijven in het bijzonder klagen over de torenhoge compliancekosten die een rem zouden zetten op innovatie en investeringen. Politici en beleidsmakers beloven steevast te streven naar vereenvoudiging en betere regelgeving.

Toch blijft de kern van de discussie vaak erg vaag. Wat wordt net bedoeld met de vaststelling dat ons recht ‘ingewikkeld’ of ‘complex’ is. Wat bedoelen we met complexiteit in juridische zin? Bestaat er een objectieve maatstaf? Is complexiteit altijd negatief? En zijn eenvoudige regels een realistische doelstelling of een onhaalbaar ideaalbeeld?

In mijn bijdrage ‘A Conceptual Framework on Legal Complexity’ bied ik een conceptueel raamwerk aan dat juridische complexiteit multidimensionaal benadert, onderscheid maakt tussen systeemniveau en regelniveau, en inzichtelijk maakt welke trade-offs schuilgaan achter pogingen tot vereenvoudiging. Het artikel illustreert dit met voorbeelden uit het Belgische vennootschapsrecht, maar de analyse is naar mijn mening transversaal toepasbaar op alle rechtsdomeinen.

Continue reading “Juridische complexiteit: een conceptueel denkader”

Tegen de waardering van aandelen via de “substantiële methode” bij de geschillenregeling

De geschillenregeling is uitgegroeid tot het belangrijkste instrument om aandeelhoudersgeschillen te beslechten. Bij de geschillenregeling kan de voorzitter van de ondernemingsrechtbank bevelen dat een medeaandeelhouder de aandelen van de eiser moet overnemen (uittreding) of zijn of haar aandelen moet verkopen aan de eiser (uitsluiting). Cruciaal daarbij is uiteraard de prijs waartegen de overdracht gebeurt, en dus de keuze van de waarderingsmethode. Een verkeerde keuze kan leiden tot een onderschatting of overschatting van de waarde van de aandelen, en dus tot een onevenwichtige oplossing van het conflict.

In de waarderingsliteratuur[1] is men het erover eens dat de Discounted Cash Flow (DCF) methode in theorie de meest betrouwbare methode is. De DCF-methode vertrekt van de verwachte toekomstige vrije cashflows en verdisconteert die naar vandaag. Het nadeel van de DCF-methode is echter dat ze erg complex is en berust op voorspellingen over toekomstige cashflows, die zeker in het kader van een conflict gemanipuleerd kunnen zijn en hoe dan ook slechts voorspellingen blijven. Een kleine wijziging in de parameters (waaronder ook de verdisconteringsvoet) kan bovendien tot een aanzienlijk verschillend resultaat leiden, waardoor in de praktijk ook vaak een multiple methode wordt gebruikt als check. Bij de multiple-methode neemt men een bepaald element uit het resultaat van de onderneming, zoals de EBIT(DA), omzet of cashflow, en vermenigvuldigt dat met een bepaalde “multiple”, die men bekomt van vergelijkbare beursgenoteerde ondernemingen of overnametransacties. De multiple-methode is eigenlijk een versimpelde DCF-methode. Beide methodes meten de ondernemingswaarde, waarvan dan de netto-financiële schuld (gecorrigeerd voor overtollige cash of andere niet-bedrijfsmatige activa) moet worden afgetrokken om de aandelenwaarde te bekomen.

Helaas zien we in vonnissen nog vaak een andere methode terugkomen, de methode van de “substantiële” of “boekhoudkundige” waarde, vaak als één van de waarderingsmethodes die wordt meegenomen in een gewogen gemiddelde van verschillende methoden (de zogenaamde “gemengde methode”). 

Continue reading “Tegen de waardering van aandelen via de “substantiële methode” bij de geschillenregeling”

Gewijzigde regels inzake borg, garantie en andere persoonlijke zekerheden: last call voor studiemiddag te Leuven, volgende week dinsdag (9 september)

Op 1 januari 2026 treedt de nieuwe regeling inzake persoonlijke zekerheden in werking, als onderdeel van het BW (Boek 9, Titel 1). De wet bevat een uitgewerkte regeling inzake borgtocht en autonome garantie, maar ook bijzondere bepalingen inzake consumentenborgtocht. Deze mechanismen worden ook afgebakend tegenover hoofdelijkheid tot zekerheid, sterkmaking tot zekerheid en, de patronaatsverklaring.

Op een studienamiddag van de KU Leuven volgende dinsdag te Leuven (9 september 2025, met livestream) bespreken experts de hervormde wettelijke regels besproken met het oog op de praktijk. Deelnemers aan een van deze studienamiddagen krijgen een verslagboek toegestuurd.

Op het programma:

  • Algemene inleiding ~ Prof. dr. Vincent Sagaert (KU Leuven en KULAK)
  • Borgtocht ~ Prof. dr. em. Matthias Storme (KU Leuven, advocaat)
  • Consumentenborg ~ Mr. Dominique Blommaert (advocaat te Brussel en Gent)
  • Autonome garantie ~ Mr. Charles-Antoine Leunen (advocaat te Brussel, vrijwillige wetenschappelijk medewerker Instituut Handels- en Insolventierecht KU Leuven)
  • Andere zekerheidsmechanismen (bindende patronaatsverklaring, hoofdelijkheid  tot zekerheid en sterkmaking tot zekerheid) ~ Prof. dr. Joeri Vananroye (KU Leuven, advocaat)

Voorzitter is Prof. dr. Marieke Wyckaert (KU Leuven).

Deze studiemiddag wordt herhaald te Kortrijk op 8 oktober 2025.

Meer informatie en inschrijvingslink in de links voor Leuven (9 september 2025) en Kortrijk.

Reshaping control: the Multiple Voting Shares Directive and its potential impact on the Belgian rules on public takeover bids

A post by Carl Clottens and Göktug Celik (NautaDutilh)

On 4 December 2024, as part of the so-called Listing Act package, the EU adopted Directive (EU) 2024/2810 on multiple voting share structures, commonly known as the MVS Directive. This directive requires EU Member States to allow companies seeking admission to trading on multilateral trading facilities (MTFs) to introduce or maintain multiple voting share structures, provided that certain safeguards are respected (see “Europese richtlijn betreffende meervoudig stemrecht voor genoteerde vennootschappen gepubliceerd – Corporate Finance Lab”).

A group of legal experts working under auspices of the Belgian Centre for Company Law has used the MVS Directive as a starting point for proposing a comprehensive and more far-reaching reform of multiple voting rights in Belgian listed companies (see “MVS proposal Belgian Centre for Company Law”) . The main elements of this proposal have already been set out in an earlier blogpost (see “Multiple voting shares in listed companies in Belgium”).

Continue reading “Reshaping control: the Multiple Voting Shares Directive and its potential impact on the Belgian rules on public takeover bids”

Cassatie over de peildatum bij de vennootschapsrechtelijke geschillenregeling (bis)

Cass. 27 juni 2025 (C.24.0081.N)

Ongeveer één jaar geleden, op 28 juni 2024, verdedigde ik aan de KU Leuven mijn proefschrift over misbruik van de uittreding en uitsluiting van aandeelhouders. De aanleiding voor deze nostalgische verjaardagsviering (en de daarmee gepaard gaande product placement) is een arrest van het Hof van Cassatie op de vooravond van deze verjaardag (Cass. 27 juni 2025,          c.24.0081.n – zie tekst hieronder). Het onderwerp? Eén van de evergreens waarover het Hof meer discussies creëert dan het oplost, namelijk de verschuiving van de peildatum.

Continue reading “Cassatie over de peildatum bij de vennootschapsrechtelijke geschillenregeling (bis)”

Het lot van vordering tot ontbinding wegens ontoereikend actief in de BVBA na inwerkingtreding WVV

Cass. 19 mei 2025 (C.22.0246.N): geen ontbinding meer na inwerkingtreding WVV, ook al werd de vordering eerder ingesteld

Art. 333 W.Venn. gaf iedere belanghebbende het recht de ontbinding van een BVBA te vorderen voor de rechtbank, wanneer het netto-actief is gedaald tot beneden het bedrag van 6.200 euro. Indien de drempel was bereikt, kon de rechtbank de vennootschap hoogstens nog een cure period geven om het netto-actief terug boven de minimumdrempel te brengen.

Een gelijkaardige regel staat nog altijd in art. 7:229 WVV voor de NV (met strengere drempels). Voor de BV werd deze ontbindingsmogelijkheid opgeheven met de wet van 23 maart 2019 tot invoering van het Wetboek van vennootschappen en verenigingen.

Continue reading “Het lot van vordering tot ontbinding wegens ontoereikend actief in de BVBA na inwerkingtreding WVV”

Een voorbeeld van legistieke ‘content drift’: art. 4:23 WVV

Eerder kwam hier legistieke ‘linkrot‘ aan bod, waarbij een bepaling verwijst naar een ander bepaling die intussen werd opgeheven. Een andere vorm van legistieke ‘referentie rot’ is content drift waarbij een artikel verwijst naar een andere bepaling, die formeel nog wel bestaat, maar waarbij de inhoud van de bepaling waarnaar verwezen wordt intussen niet meer relevant is. Dit is mogelijk nog vervelender omdat het voor de lezer, anders dan bij een verbroken link, niet meteen duidelijk is dat er een fout in de verwijzing is.

Een voorbeeld hiervan is art. 4:23 WVV. Dit artikel verklaart o.a. de bepalingen van de maatschap van toepassing op de VOF en CommV, met enkele uitzonderingen die vooral te maken hebben met de afwezigheid van rechtspersoonlijkheid bij de maatschap.

Continue reading “Een voorbeeld van legistieke ‘content drift’: art. 4:23 WVV”

Keep calm and trust common sense: hernieuwing van een hypothecaire inschrijving blijft nodig na een faillissement volgens het Hof van Cassatie, of toch niet helemaal?

Een post door gastblogger Mr. Cedric Haspeslagh

Om het met de woorden van S. CARPENTER te zeggen: “These are fast times and fast nights. No time for rewrites”. Of iets traditioneler: ius vigilantibus est.

Dat ‘te laat te laat’ is en een schuldeiser daar soms mee moet leven, heeft een hypothecaire schuldeiser ervaren in de zaak die geleid heeft tot een cassatiearrest van 28 april 2025 (AR C.22.0419.F).

De soep hoeft evenwel niet zo heet opgegeten te worden als ze op het eerste gezicht werd opgediend.

Continue reading “Keep calm and trust common sense: hernieuwing van een hypothecaire inschrijving blijft nodig na een faillissement volgens het Hof van Cassatie, of toch niet helemaal?”